W dniu 20.03.2018 r. w siedzibie Związku Powstańców Warszawskich odbyła się uroczystość z okazji 101 urodziny Generała Zbigniewa Ścibor-Rylskiego. W spotkaniu brali udział liczni goście, przedstawiciele władz, młodzieży, a stronę ZO NSZZ FSG przy NwOSG reprezentował Przewodniczący Robert Lis. Przedstawiciel ZO przekazał życzenia w imieniu wszystkich związkowców NwOSG oraz wręczył symboliczny upominek jubilatowi. Panie Generale jeszcze raz życzymy następnych stu lat!
Zbigniew Ścibor-Rylski urodził się 10 marca 1917 roku w Browkach na Ukrainie. Po zdobyciu Kijowa przez wojska polskie wraz z rodziną przyjechał do Polski, gdzie w 1939 roku ukończył Szkołę Podchorążych Lotnictwa w Warszawie. Otrzymał przydział do I Pułku Lotniczego Warszawa Okęcie, który 6 września 1939 roku został ewakuowany na południowy – wschód i dołączył do samodzielnej grupy operacyjnej „Polesie”, pod dowództwem generała Franciszka Kleeberga. Ścibor-Rylski brał udział w walkach pod: Mrozami, Łęczną, Adamowem, Kockiem. Po kapitulacji grupy generała Kleeberga, został wywieziony do Kielc, następnie do obozu w Stargardzie, a stamtąd na roboty w Horoście, Strossdorfie i Piritz, skąd udało mu się uciec 1 lipca 1940 roku. W sierpniu 1940 roku Ścibor-Rylski wstąpił do ZWZ-AK – kierował oddziałem przejmującym zrzuty lotnicze na terenie województwa warszawskiego. Od stycznia do lipca 1944 roku walczył w szeregach 27. Wołyńskiej Dywizji Piechoty Armii Krajowej, w kompanii warszawskiej jako dowódca plutonu, a następnie dowódca kompanii „Motyl”. W lipcu 1944 roku został oddelegowany do Warszawy, gdzie walczył w Powstaniu Warszawskim, pełniąc funkcję zastępcy dowódcy Batalionu „Czata 49” w Zgrupowaniu „Radosław”. Brał udział w walkach na szlaku bojowym: Wola – Stare Miasto – Czerniaków – Mokotów – Śródmieście. Po kapitulacji Powstania jako ranny dostał się do obozu w Pruszkowie, skąd wkrótce uciekł i po dołączeniu do grupy „Kedyw” pułkownika „Radosława” prowadził dalszą walkę z okupantem.
Po wojnie generał Zbigniew Ścibor-Rylski należał między innymi do grupy inicjatywnej utworzenia Muzeum Powstania Warszawskiego, a w 1989 roku założył Związek Powstańców Warszawskich – jest jego prezesem od 1990 roku. Brał udział w pracach Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa. Jest też członkiem Kapituły Orderu Wojennego Virtuti Militari. Został odznaczony między innymi dwukrotnie Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari, dwukrotnie Krzyżem Walecznych, Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Partyzanckim, Warszawskim Krzyżem Powstańczym
